Nakładanie tynku mineralnego - porady eksperta

Na tle innych tynków mineralne mają swoje specyficzne cechy, jednak niezmienny pozostaje podstawowy warunek dobrej aplikacji – podłoże musi być właściwie przygotowane. Co znaczy, że musi być ono równe, stabilne, wolne od zanieczyszczeń oraz suche. O tym ostatnim warunku trzeba szczególnie pamiętać w przypadku starych, remontowanych ścian, które wymagały mycia. Po tym zabiegu lepiej odczekać kilka dni. Jeżeli zaś cienkowaarstwowy tynk mineralny ma być nałożony na nowy tynk cementowo-wapienny, okres sezonowania powinien wynieść nie mniej niż 3 tygodnie. Zaś na ściany z betonu wolno go nakładać dopiero po upływie 3 miesięcy. Najpopularniejsze zaś obecnie podłoże pod tynk cienkowarstwowy – warstwa zaprawy klejowej zbrojonej siatką z włókna szklanego na styropianie lub wełnie mineralnej powinna wiązać i wysychać przez co najmniej 3 dni. Z zastrzeżeniem, że dotyczy to temperatury powietrza przynajmniej 20°C i umiarkowanej wilgotności.

W mniej korzystnych warunkach (duża wilgotność, niska temperatura)lepiej poczekać nawet dwa razy dłużej. Podłoże należy także zagruntować (w systemie FoveoTech gruntem PA 10FoveoTech gruntem PA 10Podkład Gruntujący uniwersalny PA10Zobacz więcej), co wyrównuje chłonność, związuje drobne cząstki i poprawia przyczepność. Dla tynku mineralnego dopuszczalna temperatura nakładania jest szeroka – od 5 do 30°C. Trzeba zaznaczyć, że dotyczy to zarówno temperatury powietrza jak i podłoża. W tych granicach temperatura powinna się też utrzymywać przez 2–3 dni po nałożeniu tynku.

Ponadto trzeba go wówczas chronić przed:

– silnym nasłonecznieniem;

– deszczem;

– silnym wiatrem.

Dlatego najlepiej, jeżeli na rusztowaniach rozpięta jest zabezpieczająca folia lub siatka. Uwaga ! W systemie FoveoTech Dodatek Zimowy DZ 10FoveoTech Dodatek Zimowy DZ 10Dodatek Zimowy DZ10Zobacz więcej nie nadaje się dla tynków mineralnych. Dlatego właściwe zaplanowanie prac ze względu na temperaturę jest szczególnie ważne w okresie wczesnej wiosny i późnej jesieni, kiedy mogą wystąpić przymrozki.

Co do samego przygotowania, to największa różnica pomiędzy tynkiem mineralnym a pozostałymi jego rodzajami polega na tym, że mineralny sprzedawany jest w postaci suchej mieszanki. Ma to trzy ważne konsekwencje.

W czasie przechowywania trzeba go bardzo starannie chronić przed zawilgoceniem. Zbrylony pod wpływem działania wilgoci nie nadaje się już do użycia.

Woda użyta do jego rozrobienia musi być czysta. Najbezpieczniej przyjąć zasadę, że do tynków nadaje się woda zdatna również do picia. Nie może być np. zażelaziona (częsta przypadłość wody z głebokich studni wierconych), ani zawierać domieszek organicznych (spotykanych w wodzie z płytkich studni oraz powierzchniowych). Takie zanieczyszczenia mogą powodować przebarwienia, spadek wytrzymałości, a nawet szybkie zniszczenie tynków po nałożeniu. Źródłem zanieczyszczeń bywają też rdzewiejące stalowe narzędzia i wiadra, dlatego należy używać tych ze stali nierdzewnej lub tworzyw sztucznych.

Wody nie można użyć więcej, niż przewiduje instrukcja na opakowaniu. Maksymalna ilość to 5,5 l na worek 25 kg. Nadmiar wody – dodany od razu lub później dla rozrzedzenia zaprawy tynkarskiej, która już zaczęła wiązać powoduje, że struktura tynku jest bardziej porowata, przez co spada jego wytrzymałość, odporność na deszcz i zanieczyszczenia. Nie należy też zwilżać tynku przy zacieraniu.

Samo mieszanie zaprawy tynkarskiej z wodą trzeba wykonać bardzo starannie, wolnoobrotowym mieszadłem. Ważne jest żeby masę pozostawić na ok. 5 minut i zamieszać ponownie. Jest zdatna do użycia przez około 1 godzinę, a po nałożeniu można ją kształtować nadając paca pożądaną strukturę przez ok. 15 minut. Tynk mineralny nakłada się ręcznie pacą, odpowiednimi ruchami nadając mu fakturę tzw. baranka lub kornika lub baranka. Grubość warstwy musi być dostosowana do grubości kruszywa. Różnica w sposobie zatarcia jest nie tylko czysto estetyczna. Kornik oraz gruboziarnisty baranek są trudniejsze do utrzymania w czystości, z powodu bardziej urozmaiconej faktury. Za to gruboziarnisty baranek może pomóc ukryć nierówności podłoża – im tynk gładszy będą się bardziej rzucać w oczy.

Ostatnim etapem wykończenia tynku mineralnego jest zwykle jego pomalowanie farbą elewacyjną. Wynika to z faktu, że są one zwykle dostępne tylko jako białe lub szare, ewentualnie w bardzo ograniczonej palecie jasnych, pastelowych kolorów. Ponadto pomalowanie wyraźnie zwiększa ich odporność na zabrudzenia i zmniejsza nasiąkliwość. To wszystko przekłada się na zwiększenie trwałości elewacji.

Jak malować tynk mineralny?

Najpierw należy zastosować grunt dopasowany do rodzaju farby. Możliwe jest użycie rozmaitych narzędzi – wałka, pędzla, natrysku. Obowiązuje przy tym zasada, grubsze kruszywo to dłuższe włosie wałka. Sam rodzaj farby powinien być zaś dobrany do rodzaju materiału izolacyjnego użytego do ocieplenia. Jeżeli był to styropian, farba może być dowolna. Na wełnę, którą charakteryzuje duża paroprzepuszczalność, również farba powinna być paroprzepuszczalna, czyli inna niż akrylowa. Ponadto od rodzaju farby zależy wymagany czas sezonowania tynku. Dla większości farb czas ten wynosi ok. 4 tygodni.