Warstwa zbrojona to nic innego jak warstwa kleju do termoizolacji wzmocniona zatopiona siatka z włókna szklanego. Inaczej niż styropian i tynk nie wzbudza zwykle większego zainteresowania. Jednak niesłusznie bo ma zasadnicze znaczenie dla trwałości całego ocieplenia.
Warstwa zbrojąca zabezpiecza termoizolację (styropian lub wełnę mineralną) i stanowi podłoże pod tynk cienkowarstwowy. Dlatego, choć ostatecznie niewidoczna, jest tak ważna. Błędy popełnione przy jej wykonaniu mogą bowiem skończyć się szybkim uszkodzeniem tynku.
Warstwa zbrojąca ma zaledwie kilka milimetrów grubości. Dlatego podłoże pod nią musi być niemal idealnie równe. Ponadto musi zapewniać dobrą przyczepność dla kleju. Z tych względów pierwszym etapem prac jest przygotowanie podłoża. Ewentualne szczeliny pomiędzy płytami oraz ubytki w nich trzeba uzupełnić cienkimi paskami styropianu lub pianką niskoprężną. Następnie nadmiary trzeba odciąć i wszelkie nierówności zeszlifować paca zębatą. Szczelin nie wolno wypełniać klejem, bo staną się mostkami termicznymi!
Następnie całe ściany trzeba staranie odkurzyć i oczyścić. Pył ze styropianu i kurz zmniejsza bowiem przyczepność kleju do podłoża. Jeżeli po przyklejeniu płyt minęło kilka tygodni, trzeba sprawdzić czy ich wierzchnia warstwa nie zżółkła, nie pyli się i nie kruszy. To potencjalny efekt działania słońca. Jeżeli tak jest to niestety całe ściany wymagają zdarcia tej słabej, naskórkowej warstwy paca zębatą. Uwaga! Szczególnie szarego (grafitowego) styropianu nie należy pozostawiać na dłużej bez osłony przed słońcem. Z racji ciemnej barwy nagrzewa się on od słońca znacznie bardziej niż biały. naprężenia termiczne mogą spowodować powstanie szczelin pomiędzy płytami, a nawet ich odspojenie od podłoża.
Kiedy podłoże jest gotowe, wzmacniamy wszelkie krawędzie ocieplenia odpowiednimi profilami narożnymi z siatką.
Trzeba tak zabezpieczyć krawędzie otworów okiennych i drzwiowych oraz ścian. Ponadto w narożnikach otworów przyklejamy ukośnie pasy siatki (przynajmniej 20 × 30 cm).
To dodatkowe wzmocnienie, bo w tych miejscach dochodzi do największej koncentracji naprężeń. Jeśli tego zaniedbamy mogą pojawić się z czasem pęknięcia na tynku.
Zaprawę klejową (Foveo Tech KU11 lub KU 21) przygotowujemy ściśle według instrukcji na opakowaniu. Przede wszystkim nie wolno dodawać więcej wody. Taką masę wprawdzie nanosi się łatwiej, ale po związaniu jest ona nadmiernie porowata, i ma mniejszą wytrzymałość. Zaprawa nadaje się do użytku mniej więcej przez godzinę od momentu zarobienia z woda. Ale przy wysokiej temperaturze powietrza uwzględniajmy, że ten czas będzie krótszy. Kleju nie wolno przy tym „odświeżać” przez dodanie wody! Z kolei rozrabiając nową porcję najpierw możliwie dokładnie usuńmy z naczynia resztki starej zaprawy. Inaczej świeża porcja zacznie wiązać szybciej. Klej nakładamy pacą zębatą, jak najbardziej równomiernie.
Siatkę z włókna szklanego (FOVEO-TECH SW145 lub SW 165) wciskamy w świeżą zaprawę klejową. Siatkę kładziemy pionowymi pasami, robiąc pomiędzy nimi zakłady szerokie na przynajmniej 10 cm).
Nigdy nie wolno układać jej bezpośrednio na styropianie i pokrywać klejem! Wówczas nie spełni swojej funkcji – to klej ma przywierać dobrze do podłoża, a siatka zwiększyć jego odporność na naprężenia rozciągające. A taki wadliwy sposób użycia spowoduje, że włókna siatki nie będą odpowiednio, z każdej strony otulone klejem, on sam zaś nie będzie wystarczająco dobrze związany z podłożem.
Siatka nie może też wystawać z warstwy kleju. Jeżeli się o to obawiamy, należy na jeszcze świeża zaprawę z wciśniętą siatką nałożyć kolejną (cieńszą) warstwę kleju. W niektórych miejscach wskazane jest wzmocnienie wyprawy na ociepleniu i nałożenie 2 warstw siatki. Chodzi szczególnie o strefę cokołową oraz tam, gdzie obawiamy się mechanicznego uszkodzenia tynków (np. w pobliżu schodów wejściowy). Wówczas również na pierwszą warstwę siatki nakładamy kolejną warstwę kleju i w ciskamy w nią kolejną siatkę. Miejsca połączeń w tej drugiej warstwie trzeba przesunąć względem pierwszej. Docinamy po prostu początkowy pas siatki o innej szerokości. Zawsze po wciśnięciu siatki powierzchnię zaszpachlowujemy pacą. Równo, ale nie na gładko, żeby nie pogarszać przyczepności tynku.
Przyjmuje się, że na związanie i wyschnięcie warstwy zbrojącej potrzeba przynajmniej 3 dni. Jednak to przy założeniu, że temperatura otoczenia wynosi około 20°C, grubość warstwy kleju to 3 mm (nie powinna być cieńsza). W niskiej temperaturze i przy dużej wilgotności powietrza czas ten się wydłuży. Także grubsza warstwa będzie schła dłużej. Orientacyjnie przyjmuje się przynajmniej 1 dzień na każdy milimetr powyżej 3 mm.
Jednak przede wszystkim trzeba przestrzec przed zbyt szybkim wyschnięciem warstwy zbrojącej. Dlatego, nie należy prowadzić prac w temperaturze powyżej 25°C, elewacja nie może być narażona na silną operację słońca ani wiatr. Zbyt szybkie odparowanie wody grozi bowiem tym, że zabraknie jej do niezbędnej reakcji z cementem, który jest głównym składnikiem wiążącym kleju. Dlatego przy silnym nasłonecznieniu może być konieczne osłonięcie elewacji siatkami zacieniającymi rozpiętymi na rusztowaniach. Gdy warstwa zbrojąca już poprawnie zwiąże i wyschnie, należy pokryć ją gruntem pod tynk. Musi być on dobrany do rodzaju tynku, którym zamierzamy wykończyć elewacje (Podkład Gruntujący PA10, PT20, PN30).