Jaki tynk cienkowarstwowy wybrać to jedna z najważniejszych decyzji przy ocieplaniu ścian. Tym razem porównamy produkty akrylowe i silikatowe. Jak się przekonamy, to wcale nie cena stanowi podstawową różnicę pomiędzy nimi.
Najważniejsza odmienność to stopień paroprzepuszczalności, czyli tzw. opór dyfuzyjny. Tynki akrylowe stanowią szczelną barierę dla przenikania pary wodnej (maja duży opór dyfuzyjny), silikonowe są zaś paroprzepuszczalne. W efekcie, tynki akrylowe nie nadają się na ocieplenia z wełny mineralnej, silikonowe można zaś stosować zarówno na wełnę jak i styropian. Akrylowe nie nadają się również jako warstwa wykończeniowa na ścianach jednowarstwowych z betonu komórkowego i ceramiki poryzowanej, gdzie tynk cienkowarstwowy bywa nakładany jako ostateczna warstwa wykończeniowa na warstwie tradycyjnego tynku cementowo-wapiennego. Nie powinno się ich używać także do renowacji zawilgoconych murów, bo uniemożliwiają odparowanie wody. Warto dodać, że dotyczy to również stosowania akrylowych farb fasadowych.
Tych ograniczeń nie wolno lekceważyć, gdyż efektem może być wzrost wilgotności materiału termoizolacyjnego, zagrzybienie a także odpadanie tynku z elewacji. Cały problem wynika z faktu, że para wodna zawarta w powietrzu zawsze przenika przez ściany zewnętrzne. Najintensywniej w sezonie grzewczym, kiedy różnica temperatury pomiędzy wnętrzem domu i otoczeniem jest duża. Jednak wbrew rozpowszechnionemu przekonaniu o konieczności tzw. oddychania ścian, wcale nie chodzi o to, żeby pary wodnej przenikało jak najwięcej. Problemem jest sytuacja, w której para wnika w ścianę od strony pomieszczeń, ale nie może jej opuścić. W efekcie jej stężenie wzrasta i dochodzi do wykroplenia wody. Modelowym przykładem jest właśnie termoizolacja pokryta tynkiem cienkowarstwowym. Jeżeli jest to wełna mineralna, która ma znikomy opór dyfuzyjny, również kolejne warstwy, czyli zbrojona zaprawa klejowa, tynk cienkowarstwowy i ewentualnie farba musza być paroprzepuszczalne. Takie są tynki mineralne i silikonowe. Para wodna przechodzi przez wełnę mineralną i dalej na zewnątrz nie napotykając przeszkód. Co się zaś stanie, kiedy wełnę pokryjemy szczelnym dla pary wodnej tynkiem akrylowym? Para wniknie w wełnę, ale nie będzie mogła jej już opuścić, blokowana przez tynk. Efektem będzie zawilgocenie termoizolacji, bo para zacznie się skraplać (temperatura pod warstwą tynku jest niska, zbliżona do temperatury otoczenia). Zawilgocona wełna traci coraz bardziej właściwości termoizolacyjne i powstają warunki odpowiednie dla rozwoju grzybów.
Przy ociepleniach ze styropianu zwykle nie ma problemu paroprzepuszczalności i tam tynk akrylowy jest odpowiedni. Po prostu sam styropian ma bardzo duży opór dyfuzyjny i tylko niewielkie ilości pary wodnej są w stanie przeniknąć przez niego aż do tynku. Piszemy jednak „zwykle”, bo w szczególnych sytuacjach, choćby przy ociepleniu ścian z betonu komórkowego cienką warstwą styropianu (np. 5 cm), może jednak dojść do wykraplania wilgoci pod tynkiem. Dlatego w nietypowych, trudniejszych sytuacjach, specjalista powinien zrobić obliczenia cieplno-wilgotnościowe dla ścian przed i po dociepleniu.
Pozostałe różnice pomiędzy tynkami akrylowymi i silikonowymi nie mają już fundamentalnego znaczenia. Tynk silikonowy jest zdecydowanie bardziej odporny na zabrudzenia i w miejscach wystawionych na deszcz są one samoczynnie spłukiwane (tzw. efekt samoczyszczenia). Dlatego tynk silikonowy jest zdecydowanie lepszym wyborem w miejscach o dużym zanieczyszczeniu powietrza, położonych w pobliżu ruchliwych dróg itp. Tynk akrylowy można wprawdzie myć, np. myjka ciśnieniowa, ale szczególnie na wyższych kondygnacjach nie jest to proste zadanie.
Co zaś czyni podobnymi tynki akrylowe? Przede wszystkim duża odporność na wodę i dostępność w ogromnej palecie kolorów.